Wat is dat toch? Waarom vind ik een kijkje achter de schermen zo boeiend en velen met mij? Is het oridinaire nieuwsgierigheid of is het meer? Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken en voor mij is het de vraag "Wat maakt iets tot wat het is? En wie maakt dit?". Het is een blik die je gegund wordt, een duik in het bad van een andere wereld. Daar kan ik immens van genieten. De toeschouwer zijn tussen mensen die iets gemeen hebben. Het mogen van mij politici zijn tijdens een borrel, upper-class met champagne in de hand, kunstenaars en artiesten, mensen die zich staande weten te houden onder ellendige omstandigheden, het blijft voor mij een kijkje achter de schermen, een cadeautje. Sommige schermen smijt ik liefst zo snel mogelijk weer dicht of omver, soms maakt hetgeen ik zie me kwaad of verdrietig, maar theater daar word ik altijd blij van!

Kunsthistorica Luitgard Maassen gaf een lezing rondom het onderwerp kleding en uiterlijk in vroeger tijden en de mode van nu. Verbluffend veel overeenkomsten kan ik u verklappen! Als je maar een beetje op de hoogte bent van de context – en dat is Luitgard meer dan voldoende – dan zijn er in overvloed parallellen te trekken tussen mode in het heden en verleden. Het harnas is wat minder gangbaar geworden, alhoewel we uiteindelijk allemaal wel een figuurlijk harnas tot onze beschikking hebben, maar dat terzijde. Op de foto is een zeer tastbaar harnas te zien, dat nog daadwerkelijk door een bekende hotemetoot uit Den Lage Landen gedragen is. Ik ben zijn naam vergeten. . . "Ik hoorde het harnas rammelen, maar wist niet wie er in zat" laat dat maar aan mij over.

In het Couperus Museum werd de tentoonstelling Drie Fatale Vrouwen door Heleen van Royen geopend. Ze had een pittige speech over de femme fatale, die toch vooral door mannen bedacht werd en waar het in de literatuur meestentijds slecht mee af liep. Heleen was dan ook beslist niet ‘amused’ over het feit dat ze in de uitnodigingsbrief als femme fatale in functie werd benaderd. Ik was daarentegen absoluut amused door haar speech. Het was een leerzame middag over fatale vrouwen, gif mengen en andere olijke onderwerpen. Ook werd mij duidelijk dat men ten aanzien van Heleen van Royen het publiek in twee kampen kan verdelen, de ‘haters’ en de ‘lovers’. Ik behoor tot de laatste categorie. Alhoewel ik moet bekennen dat ik nog nooit een boek van haar heb uitgelezen, vind ik het een stoere vrouw waar ik respect voor heb. Wel vond ik dat ze een beetje op me neerkeek toen ik me aan haar voorstelde, maar daarvoor bleek later een heel eenvoudige verklaring…

Acteurs zijn natuurlijk heerlijk om te fotograferen. Geen enkele moeite met poseren. Acteren op micro-niveau? Daarbij heb ik Peter Tuinman als zeer innemend ervaren en was het portretteren van hem, met de Koninklijke Schouwburg als decor een verademing. Tja, dat is het voordeel als je voor een krant als Den Haag Centraal op pad mag.

Doordat de Haagse krant Den Haag Centraal ‘à la Carte’ organiseerde, maakte ik kennis met de bruisende persoon Harry de Bruijn. Hij werd in verband met de proeverij op 7 juni 2009 in het ROC Mondriaan geïnterviewd en ik mocht hem vereeuwigen. Heerlijk mensen die nog zo bevlogen zijn! Wat straalt die man een liefde voor het horecavak uit, geweldig! Ik werd er gewoon vrolijk van. Enne… ik ben nooit vies van een kijkje in andermans keuken… De proeverij was wat mij betreft overigens een groot succes. Vele topkoks van dito restaurants vertoonden wat van hun kunsten en voor ons bezoekers bestond de mogelijkheid om dit te proeven… HEEEEEEEEL vervelend!
Maar even terug naar Harry de Bruijn en onderstaande foto. Een blik in de keuken leek mij begrijpelijkerwijs leuk en toen mijn ‘collega’ Floor de Booys (ook al zo ‘vervelend’ om mee samen te werken…) mij wees op de wand met pannen, positioneerde ik Harry bij zo’n karretje voor dienbladen (excusez mijn gebrek aan horecakennis) en duik ik er met mijn groothoek vol in. Het levert een leuk ‘doorkijkje’ op met een goede keukensfeer.

Een voorstelling over de maakbaarheid van schoonheid door Theatergroep Plankgas. Vragen als: "is het eigenlijk wel zo raar wat wij heden ten dage aan onze lichamen laten versleutelen? Hoe zat dat eigenlijk in de oudheid of in de middeleeuwen?" komen aan bod. Redelijk pittige onderwerpen die echter door Marike Mingelen en Albertine Kanter zo bizar en goed worden uitgebeeld, dat ik me slap gelachen heb tijdens de repetitie. Het was zeg maar vrij lastig om mijn camera stil te houden… Daarnaast was ik stevig onder de indruk van hun acteerprestaties. Een – voor mijzelf – hilarisch voorbeeld is het moment waarop midden in een dialoog tussen twee Romeinse dames in toga Marike haar mobiele telefoon opnam en een gesprek begon, waarbij ik dacht "ze gaat toch niet nu midden in een repetitie staan telefoneren?!?!?". Ik stonk er gigantisch goed in zullen we maar zeggen! Chapeau!