De zon scheen fel en de temperatuur was zeer aangenaam. Ik waande me in een mediterraan gebied, maar bevond me in werkelijkheid ‘gewoon’ in het Zuiderpark. Er vond een golftoernooi ten behoeve van een goed doel plaats en natuurlijk stonden de bubbels klaar voor de vermoeide deelnemers. Het licht viel door een bladerdak en wierp een prachtig schijnsel op onderstaand tafereel. De ernst waarmee de dame het platinum vocht inschenkt viel mij op en dan moet je snel zijn als fotograaf. Gelukkig nam ze haar taak serieus en vergt champagne inschenken iets meer beleid dan appelsap en kon ik zelfs nog uitgebreid en naar wens kaderen. De heer op de voorgrond stond daar ook perfect, waardoor het doorkijkje mij het gevoel van toevalligheid geeft. Alsof je als kijker in het voorbijgaan ineens halt houdt om dit even gade te slaan.

Tja… champagne en kroonluchters afzonderlijk vind ik al geweldig, laat staan samen in een ruimte … daar zwicht ik genadeloos voor.

Wat was het mooi. 
Voor de rubriek (toen nog) "Roos, Renate en de Residentie" was ik samen met Renate van der Zee richting Sweelinckplein getogen. Onthulling van een beeld dat erg lang op een opslagterrein had gestaan, was mij verteld. Bewolkt was de lucht en mijn idee hierbij. Desondanks wandelde ik vrolijk het plein op. Het vooruitzicht om met Renate op stap te gaan verdreven de wolken in mijn hoofd, want het is altijd een feestje om met haar samen te werken.  
Het was zoals gebruikelijk aandachtig zoeken naar momenten, speuren, wachten, geduld opbrengen. Gooi je blik en je geest open, anders zie je nix. De aanwezigheid van de weduwe en twee dochters van Bram Roth gaven het geheel een extra dimensie, alsof door hen de beeldhouwer nog eens ademde in aanwezigheid van zijn Stedemaagd.
De onthulling kreeg een extra betovering doordat de zon ging schijnen toen het doek was weggetrokken en de maagd in prachtig licht deed baden… 

Eeuwig bekeken…

Ik verwonder mij graag en veel. Vaak verbaas ik mij opperbest. Zo ook hier. 
Onze majesteit zou de opening van de tentoonstelling verrichten en dat brengt natuurlijk de nodige veiligheidsmaatregelen met zich mee. Voor mij voegt dat bijna iets surrealistisch toe aan zo’n situatie. Veel politie, bodyguards, pers en gespannen mensen. Daartussen beweeg ik mij als een vreemde eend in de bijt en observeer met mijn camera als venster …

Emily Ansenk, directeur van de Kunsthal en Robbert Dijkgraaf, president KNAW.
Het mooie aan dit beeld vind ik vooral de waas die er overheen ligt, doordat ik te dicht bij een muur stond opgesteld en deze net in het kader meenam. Het felle groene handtasje brengt er contrast in en is hier de paradijsvogel.