Josse de Jong met zijn Herschel rugzak ©Mylène Siegers
PRONKSTUK
Journaliste Floor de Booys heeft sinds kort de rubriek pronkstuk onder haar hoede, die wekelijks in het AD verschijnt. Heeft u ook zo’n pronkstuk of kent u iemand? Floor houdt zich van harte aanbevolen! (aanmelden kan via deze site …)
Elk woonhuis heeft zijn eigen pronkstuk. In deze rubriek vertellen bewoners over hun trots. Vandaag: Josse de Jong
Vergeet schouder- en handtassen. De rugzak is terug van weggeweest én hartstikke hip. Josse de Jong (16) wist dat al lang. Toen hij anderhalf jaar geleden een nieuwe schooltas mocht uitzoeken, viel zijn oog op een blauwe canvas Herschel rugzak met échte leren riempjes. “Vijftig euro boven het budget, maar ik heb mijn moeder zover gekregen dat ik hem mocht hebben.” Hij is er nog elke dag blij mee. “Het is niet zomaar een rugzak. Hij is zo mooi Alpine-achtig en ouderwets. Het is een onderdeel van mijn outfit, een verlengstuk van mezelf. Hij laat zien wie ik ben.” Na anderhalf jaar intensief gebruik, is er wel wat slijtage. “Maar dat vind ik juist leuk. Daarvan wordt ie alleen maar eigener. Hij heeft al veel meegemaakt.” Op de vraag wat dan precies, wil Josse niet nader ingaan. “Dan moet ik anderhalf jaar samenvatten, dat gaat zo lang duren.”
Josse was anderhalf jaar geleden een van de eersten op school met een canvas rugzak met leren riempjes. Dat er nu meer vintage rugzakken in het straatbeeld opduiken, vindt Josse niet erg. “Ik heb wel gevoel voor mooie dingen, maar ik hoef niet uniek te zijn.” Hij draagt de rugzak ook niet als mode-item, maar gebruikt hem echt. “Ik doe er mijn schoolspullen in, mijn laptop en mijn zonnebril. Ik heb ook altijd een flesje drinken mee. En natuurlijk pennen en mijn mobiele telefoon.” Josse hecht zich aan spullen. “Ik had een prachtige metalen veldfles uit Zwitserland. Maar die ben ik helaas kwijt.” Dat hij na dit schooljaar waarschijnlijk een nieuwe rugzak zal moeten kopen, omdat de gaten erin vallen, daar moet Josse nog even niet aan denken. “Ik ga deze sowieso bewaren voor later.”
Floor de Booys
