ahum… het is nogal mosterd na de maaltijd, want de speeldata van deze opera zijn reeds voorbij. De Dutch National Opera Academy, het Conservatorium van Amsterdam en het Koninklijk Conservatorium Den Haag hebben de handen weer ineen geslagen om jonge zangers en zangeressen, musici en dirigenten een podium te geven.
Een lief verhaal, over het elixer van de liefde…. Het loopt allemaal goed af, maar natuurlijk niet voordat het nodige leed zich heeft voltrokken. Zowel de A als de B cast hebben indruk op mij gemaakt, maar vooral sopraan Alexandra Schoeny betoverde met haar stem. Ze wist me tijdens bepaalde aria’s kippenvel te bezorgen en dat terwijl ik aan het werk was en in een nogal geconcentreerde modus zat. Helaas moest Elisbeth Meyer – die de vrouwelijk hoofdrol in de B cast had – tijdens de generale repetitie haar stem sparen, waardoor ik haar niet heb horen zingen. Het leverde evenwel een hele bijzondere situatie op, want Alexandra Schoeny zong gezeten op een kruk aan de zijkant van het toneel de rol terwijl Meyer deze playbackte.
Zo kan collegialiteit ook gestalte krijgen.

Zondag 31 oktober was ik aan het werk in het Letterkundig Museum en zag een door mij gemaakte foto van Harry Mulisch geprojecteerd op het grote scherm in de aula. Fronsend nam ik de cijfers 1927 – 2010 in mij op. Mij was het grote nieuws totaal ontgaan en ik moest bij iemand navraag doen. Ja, hij was overleden. Het gegeven dat ik dit niet wist is inmiddels groter nieuws vrees ik. Hieronder twee foto’s van Mulisch die ik in het door hem feestelijk heropende Letterkundig Museum heb gemaakt en die ook in hetzelfde museum onderdeel vormen van de aan hem gewijde tentoonstelling.

Met het einde van het strandseizoen in zicht bezochten Joep van Zijl en ik De Staat. Voor ons beiden onbekend terrein dat we in opdracht van Den Haag Centraal gingen verkennen. De poort die het entree van het terras vormt gaf mij het gevoel een Kolchoz of communistisch werkkamp te betreden. Uiteraard bleek niets minder waar! (een Kolchoz op het strand is an sich al bizar zinloos mevrouw Siegers!) Sfeer, inrichting alles klopte voor mij, ook de knipoog naar een communistische heilstaat vind ik briljant. Kortom, ik werd bijzonder aangenaam verrast door dit strandpaviljoen dat zich nog zo durft te noemen en de term ‘beachclub’ manmoedig achterwege laat! Hoezee! Santé! euhm… ik bedoel chapeau! De menukaart en geuren uit de keuken deden mij watertanden, maar ik had helaas geen gelegenheid iets te proeven. Heb uit mijn omgeving veel goede geluiden gehoord, waar mijn culinaire ervaring aldaar zich helaas tot bruisend water beperkt, dus… ik zeg op naar de lente!!! Op naar het komend strandseizoen!!!! Ik kan niet wachten…

Chefkok Erik Florissen en eigenaar Erwin Unger